Qirmizi xonadon yoxud Qalbim o‘g‘risi Qadimiy qirmizi g‘ishtlardan qurilgan hovli — shaharning yodgor xotirasi, sirlar sandig‘i. Uni restavratsiya qilish uchun kelgan Mohira yosh me’mor bo‘lib, detallarni sevadi: cherepitsa ranglari, yog‘och naqshlari, eshik tutqichidagi yillar izi. Hovlining tarixi bilan birga, kutilmaganda paydo bo‘lgan “qalb o‘g‘risi” — hozirjavob, sirli yigit ham yozila boshlaydi. U go‘yo hujjatlarni izlaydi, ba’zan eski kundaliklarni “o‘g‘irlab”, aslida Mohiraga ko‘rsatadi: “Qarang, bu uy sizdan ham avval sevar edi.” Komediya va melodrama uyg‘unlashadi: meros talashayotgan qarindoshlar, mahalla sarguzashtlari, kameraga tushgan g‘alati kadrlar, kimlargadir keraksiz, kimlargadir bebaho xotiralar. Mohira tushunadi: qirmizi — faqat rang emas, tuyg‘u: iztirob, orzu, muhabbat. Qalb o‘g‘risi esa sandiqni emas, uning qo‘rqinchlarini ochadi. Ular birgalikda hovliga yangi nafas baxsh etar ekan, o‘z qalblarini ham ta’mir qilishadi. Oxirida uy jonlanadi: derazalarda chiroq, hovlida kulgi, devorlarda esa o‘tmish va kelajakning totuv suhbati yangraydi.